Patiënten verschillen. Niet alleen in aandoeningen, maar ook in hun taalvaardigheid. Dus doe je er als ziekenhuis alles aan om je boodschappen zo laagdrempelig mogelijk te brengen, toch?
Bij de MRI-scanner in een ziekenhuis (ik noem geen namen) viel mijn oog op het informatiebord aan de muur. En ja, als taalmonteur stap je dan even in de rol van taaldokter (daar vraagt die omgeving nou eenmaal om) en ga je diagnosticeren.
“Uw arts heeft u een MRI voorgeschreven”, lees ik op het informatiebord. Voorgeschreven? Aan mij? Volgens mij ben ik doorverwezen voor een MRI-scan. Degene aan wie iets voorgeschreven (“opgedragen”) is, is de persoon achter de knoppen van de scanner.
Iets verderop staat: “Het onderzoek bestaat meestal uit meerdere fases (lawaai afgewisseld met stilte) tijdens dewelke uw onbeweeglijkheid van cruciaal belang is voor de nauwkeurigheid van de beelden.” Uh? Kennelijk heeft iemand gedacht dat je een serieuze boodschap moet overbrengen in notaristaal. Maar ja, da’s nou niet bepaald laagdrempelig. Suggestie voor de radioloog: “De scanner maakt regelmatig lawaai. Blijf tijdens het onderzoek altijd stil liggen, want anders worden de beelden onduidelijk.”
En wat te denken van “Wij vragen u in de mate van het mogelijke: …”?
Zitten er nog meer taaldokters in de zaal? Stuur je observaties en diagnoses naar info@taalmonteurs.nl.